drobnoguzkowe zmiany w płucach objawy

Najczęstszą przyczyną obrzęku płuc są choroby serca. Ten ciężki stan może dotknąć osoby po zawale, zapaleniu mięśnia sercowego, ale także chorych z wadami zastawek i ze źle leczonym nadciśnieniem. Obrzęk płuc może być także spowodowany przyczynami pozasercowymi w tym: zapaleniem płuc, udarem mózgu, urazem klatki Zachłystowe zapalenie płuc to choroba, która cechuje się bardzo szybkim przebiegiem. Jej objawy mogą bowiem wystąpić już nawet w dwie godziny po zachłyśnięciu. Zachłystowe zapalenie płuc czyli zespół Mendelsona może wystąpić zarówno u dzieci, jak i osób starszych, a leczenie polega na wdrożeniu odpowiedniej Bardzo często aspergiloza nie wymaga żadnego leczenia. WAŻNE: niezależnie od rodzaju choroby, brak reakcji na leczenie może prowadzić nawet do śmierci. Pojawiające się powikłania mogą obejmować niewydolność oddechową, krwawienie w płucach, zator dróg żółciowych i uszkodzenie nerek. Lit .: Świsty i świszczący oddech pojawiają się, jeśli dochodzi do zwężenia dróg oddechowych. Zwężenie może mieć różne przyczyny: skurcz oskrzeli – wówczas w czasie osłuchiwanie słyszalne są świsty w oskrzelach; zaleganie wydzieliny w drogach oddechowych – świszczenie podczas oddychania przypomina charczenie; uwięźnięcie Zatorowość płucna to stan, kiedy światło pnia płucnego, tętnic płucnych lub ich rozgałęzień zwęża się lub ulega zamknięciu. Przyczyną jest skrzeplina powstała w żyłach głębokich kończyn dolnych lub miednicy mniejszej. Objawy zatoru płucnego to m.in. ból w klatce piersiowej, krwioplucie, duszność czy suchy kaszel. Postać ostra alergicznego zapalenia płuc daje objawy przypominające zapalenie płuc. Pacjenci uskarżają się na: kaszel, gorączkę z dreszczami, pogorszenie samopoczucia, bóle mięśniowe, przyspieszenie czynności serca, podwyższoną ilość oddechów. W trakcie badania fizykalnego lekarz może wysłuchać delikatne trzeszczenia nad perhatikan gambar berikut luas daerah yang diarsir adalah. data publikacji: 10:20 ten tekst przeczytasz w 2 minuty Rak płuca jest jednym z najczęstszych i najpoważniejszych rodzajów raka. Chociaż w początkowych fazach nie daje objawów, wraz z rozwojem choroby mogą pojawić się symptomy widoczne gołym okiem. O raku płuca mogą świadczyć określone zmiany w wyglądzie twarzy. FotoAndalucia / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Objawy raka płuca Rzucenie palenia zmniejsza ryzyko raka płuca Objawy raka płuca Rakiem płuca nazywamy niekontrolowany wzrost nieprawidłowych komórek w jednym lub obydwu płucach. Komórki te nie pełnią normalnych funkcji. W górnej części płuca rozwinąć się może guz Pancoasta, którego objawy manifestują się na twarzy chorego. Objawy te nazywają się zespołem Hornera i obejmują: opadanie lub osłabienie jednej powieki; mniejszą źrenicę w tym samym oku; brak potliwości jednej strony twarzy. Przyczyną pojawienia się powyższych objawów jest uciskanie lub niszczenie przez guza nerwu biegnącego w kierunku dotkniętej dolegliwościami strony twarzy. Inne objawy raka płuc obejmują: uporczywy kaszel; odkrztuszaniekrwi; powtarzające się duszności; niewyjaśnione zmęczenie lub spadek masy ciała; ból przy oddychaniu czy kaszlu. Jak podkreślali eksperci podczas konferencji poświęconej diagnostyce i leczeniu raka płuc, która odbyła się w lutym 2019 roku, rak płuca wciąż jest najczęściej diagnozowanym nowotworem złośliwym w Polsce, prowadzi także do największej liczby śmierci. W 2018 roku chorych było 20 tys. Polaków. Skuteczne leczenie ułatwia wczesne rozpoznanie choroby. WHO: rak piersi najczęstszym nowotworem na świecie. Wyprzedził raka płuc Rzucenie palenia zmniejsza ryzyko raka płuca Zdaniem ekspertów, prawie 95. proc. chorych na raka płuca to aktualni i byli palacze tytoniu, a także palacze bierni. Niektóre warianty nowotworu mogą być spowodowane także działaniem toksycznych substancji takich jak azbest czy nikiel. W obrębie płuc mogą pojawiać się także guzy przerzutowe, przeważnie raka sutka, nerki czy czerniaka. Tymczasem badania naukowców z Vanderbilt University pokazują, że rzucenie palenia może znacząco ograniczyć ryzyko zachorowania na raka płuca. Okazało się, że pięć lat po porzuceniu nałogu ryzyko raka malało o 39 proc. w porównaniu do badanych, którzy nadal palili. Jednak ryzyko zachorowania nadal pozostawało wysokie przez dziesięciolecia od wypalenia ostatniego papierosa. Nawet po 25 latach prawdopodobieństwo raka płuca u osób, które paliły, było trzy razy wyższe niż u osób niepalących. Dowiedz się więcej o raku płuca: Metody leczenia raka płuca w Polsce Rak płuca. Immunoonkologia nadzieją dla chorych Psy wykrywają raka płuc. Radzą sobie lepiej w wykrywaniu nowotworów niż zaawansowana technologia rak płuca rak płuc nowotwór płuc palenie papierosów Objaw Omikronu który zauważysz rano od razu po przebudzeniu. Nie pozostawia złudzeń Najnowsze warianty Omikronu, czyli i sprawiają, że na całym świecie w błyskawicznym tempie zaczyna przybywać chorych na koronawirusa. Specjaliści już... Joanna Murawska Często łykasz ibuprofen? Gdy zauważysz te objawy, od razu dzwoń po pomoc Ibuprofen jest popularnym i łatwo dostępnym lekiem przeciwbólowym. Stosuje się go przede wszystkim w walce z takimi dolegliwościami, jak choćby ból głowy, bóle... Joanna Murawska Wygląda nieestetycznie, jest groźny dla zdrowia. Objaw wysokiego cholesterolu zauważysz na paznokciach Zbyt wysokie stężenie cholesterolu we krwi powoduje spore zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia. To niebezpieczna sytuacja, której lepiej zapobiegać. Okazuje się,... Eliza Kania Subtelny i wczesny objaw raka. Zauważysz na talerzu W chorobie nowotworowej najważniejszy jest czas. Im wcześniej zostanie ona wykryta, tym większe szanse na przeżycie. Samo leczenie sprawia często, że niektóre... Klaudia Torchała Korea Płn. szuka koronawirusa w rzekach i powietrzu. Zauważyli tajemnicze pudełka Po dwóch latach izolacji koreański reżim przyznał wreszcie, że odnotowuje przypadki zachorowań COVID-19. Teraz tamtejsze służby szukają rozwiązania problemu i... Błażej Strzelczyk Negatywne skutki nadużywania alkoholu widoczne na skórze Nie od dziś wiadomo, że alkohol to trucizna, która wpływa negatywnie na zdrowie. Spożywany w nadmiarze jest wchłaniany do krwiobiegu i następnie rozprowadzany do... Alicja Hudzik Objawy niedoboru magnezu. Gdy zauważysz, od razu działaj Magnez jest zaliczany do makroelementów, czyli grupy pierwiastków, których dzienne zapotrzebowanie dla człowieka przekracza 100 mg. Pełni on w organizmie szereg... Marta Kurczyńska Objawy cukrzycy, które pojawiają się rano. Jeśli zauważysz po przebudzeniu, od razu idź się zbadać Na całym świecie od lat systematycznie wzrasta liczba osób chorych na cukrzycę. Choć jest to choroba niezwykle niebezpieczna, objawy cukrzycy mogą przez długi... Sandra Kobuszewska Co się dzieje z naszymi snami w pandemii? Zauważyli to na całym świecie Stres towarzyszy nam od początku pandemii COVID-19 i związany jest nie tylko z obawą o zdrowie, ale też rewolucjami w organizacji codziennego życia. Zmiany te i... Małgorzata Krajewska Zdradliwe objawy Omikronu. Jeśli je zauważysz, od razu zrób test Wariant Omikron wirusa SARS-CoV-2 od dłuższego czasu skupia na sobie niemal całą uwagę wirusologów. Specjaliści już wiedzą, że jest znacznie bardziej zaraźliwy... Małgorzata Krajewska W artykule przedstawiono opis przypadku klinicznego pacjentki z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, której przyczyną jest rozstrzenie oskrzeli. Wybór zabiegów do terapii oddechowej uzależniony był przede wszystkim od rodzaju choroby i stopnia jej zaawansowania. Definicja i czynniki ryzyka przewlekłej obturacyjnej choroby płuc Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP; morbus obturativus pulmonum chronicum) jest nieodwracalnym i postępującym zespołem chorobowym, w którym charakterystyczną cechą jest ograniczenie przepływu powietrza przez płuca. Istotę POChP można przedstawić w następujący sposób: choroba ta charakteryzuje się postacią obturacyjną, inaczej zwaną zaporową z zaburzeniami wentylacji płuc, która rozwija się w następstwie zwiększonych oporów w oskrzelach, a co za tym idzie – zmniejszonej sprężystości tkanki płucnej. Zwiększone opory dla przepływu powietrza w oskrzelach powstają w wyniku obrzęknięcia ich błony śluzowej, gromadzenia się wydzieliny lub skurczu oskrzeli. Do zaporowych chorób dróg oddechowych należą: rozedma płuc, przewlekłe zapalenie oskrzeli, rozstrzeń (bronchiectatis), astma (dychawica oskrzelowa) [1]. Rozstrzenie oskrzeli najprościej można zdefiniować jako nieodwracalne, workowate i cylindryczne „rozszerzenia” oskrzeli. Przewlekłe zaporowe zapalenie oskrzeli to pojęcie zbiorcze różnych zaporowych schorzeń płuc, które występują, wg definicji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization – WHO), gdy przez dwa kolejne lata pacjent cierpi na uporczywy kaszel i odkrztuszanie co najmniej przez trzy miesiące. Przyczyną rozstrzenia oskrzeli jest zwiotczenie lub ścieńczenie ściany oskrzela powstałe w następstwie procesu zapalnego albo rozciągnięcie ściany przez tworzące się w jego okolicy blizny. Jest to choroba przewlekła i wyniszczająca ogólnie W objawach danej jednostki chorobowej wyróżnia się dominację duszności, przewlekły bardzo męczący kaszel, a także odkrztuszanie wydzieliny. Obserwuje się również świszczący oddech oraz zgłaszane przez chorego niekomfortowe uczucie ciasnoty w klatce piersiowej. W zaawansowanym przebiegu choroby może dojść do sinicy obwodowej i niewydolności krążeniowo- -oddechowej. W zmianach patomorfologicznych obserwuje się: zanik wszystkich warstw ściany oskrzela, utratę ruchomości oddechowej oskrzeli, zniekształcenia i brak elastyczności oskrzeli, sztywność oskrzeli, rozszerzone naczynia krwionośne, zanik błony śluzowej, dużą ilość wydzieliny śluzowo-ropnej zalegającej w drzewie oskrzelowym [1, 3]. Choroba przebiega z okresami remisji i zaostrzeń charakteryzujących się dreszczami, gorączką oraz ogólnie złym samopoczuciem. Przebieg choroby zależny jest przede wszystkim od rozległości zmian chorobowych, leczenia zachowawczego, postępowania fizjoterapeutycznego, a także od rodzaju powikłań. W lżejszych przypadkach stan chorego przez wiele lat jest zadowalający, jednak z czasem pojawia się niedokrwistość, ogólne osłabienie organizmu i wychudzenie, objawy zespołu serca płucnego. Cele terapii zachowawczej Głównym celem terapii jest eliminowanie czynników ryzyka odpowiedzialnych za rozwój choroby w połączeniu z edukacją i działaniami profilaktycznymi. Nieodłącznym elementem leczenia jest fizjoterapia zintegrowana z leczeniem specjalistycznym. Opis przypadku Historia choroby Pacjentka, lat 59, była pracownica zakładów metalurgicznych, została przyjęta na oddział pulmonologii z powodu utrzymującego się od kilku tygodni produktywnego kaszlu z odkrztuszaniem, po niezadowalających wynikach leczenia ambulatoryjnego. W wywiadzie chorobowym: stan po operacji raka języka, niedoczynność tarczycy, zatorowość płucna. Podczas hospitalizacji wykonano bronchofiberoskopię, w wyniku której stwierdzono zalegającą wydzielinę śluzowo-ropną w świetle oskrzeli. Pobrano wypłuczyny do badania bakteriologicznego oraz wymazy do badania cytologicznego. Na podstawie dodatniego wyniku posiewu wdrożono celowaną antybiotykoterapię, po której uzyskano poprawę stanu klinicznego chorej. Na podstawie całości obrazu klinicznego i wyników badań dodatkowych, w tym tomografii komputerowej (TK) ustalono rozpoznanie: zapalenie płuc, zatorowość płucna VII 09, rozstrzenia oskrzeli, stan po operacji raka języka, niedoczynność tarczycy. U pacjentki wykonano również wideobronchofiberoskopię. Wynik badania: krtań, tchawica bez zmian. Ostroga główna na poszerzonej podstawie, natomiast mniejsza ostra z widocznym uchyłkiem. Drzewo oskrzelowe obustronnie drożne bez zmian egzofitycznych. Oskrzela płata środkowego o rozpulchnionej, zaczerwionej śluzówce – wymazy. W świetle oskrzeli wydzielina ropna – bakteriologia. W badaniu EKG uzyskano wynik: rytm zatokowy miarowy ok. 78/minutę, spłaszczone załamki T we wszystkich odprowadzeniach. Badanie TK: widoczny ubytek zakontrastowania w tętnicy pośredniej przechodzący na tętnicę płata środkowego z brakiem zakontrastowania w naczyniach obwodowych tego płata. Pozostałe naczynia nie wykazywały ubytków zakontrastowania. Płat środkowy o zmniejszonej objętości z cechami marskiej przebudowy oraz powietrznym bronchogramem. W płatach dolnych obu płuc widoczne rozstrzenia oskrzeli o pogrubiałych ścianach ze zmianami włóknistymi wokół oraz zmiany drobnoguzkowe o wysyceniu matowego szkła położone centrobularnie oraz sugerujące zaczopowanie drobnych oskrzelików (obraz pączkującego drzewa). Zmiany silniej wyrażone po stronie lewej. Podostrogowo, okołotchawiczo i w prawej wnęce widoczne pojedyncze powiększone węzły chłonne do 17 mm. Zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze kręgosłupa piersiowego (zdj. 1). Zdj. 1. Obraz TK płuc Pacjentka została wypisana w stanie ogólnym dobrym z zaleceniem dalszego leczenia w poradni pulmonologicznej i rehabilitacyjnej oraz kontynuowania leczenia w warunkach domowych. Terapia oddechowa stosowana u pacjentki: poprawa ruchomości klatki piersiowej przez wspieranie wdechu i wydechu, nauka kaszlu kontrolowanego, drenaż ułożeniowy, drenaż autogenny, ćwiczenia utrzymania postawy wyprostnej. Zabiegi wspomagające: inhalacje, masaż, manualne oklepywanie, opukiwanie, naświetlanie światłem podczerwonym z filtrem czerwonym, np. codziennie przez 20 minut do 15 razy w serii zabiegowej. Oklepywanie powoduje rozluźnienie wydzieliny zalegającej w drzewie oskrzelowym, a następnie jej wydalenie. Stosowano je kilka razy dziennie, po obu stronach klatki piersiowej, zawsze od podstawy do szczytu w pozycji drenażowej. Istotną rolę odgrywa ułożenie dłoni terapeuty na kształt tzw. łódeczki, w celu wytworzenia podciśnienia na oklepywanej powierzchni. Jednorazowo zabieg trwać powinien ok. 3 minuty, należy go powtarzać w 2–3 seriach. Drenaż ułożeniowy lub autogenny. Zabieg polega na przyjmowaniu przez pacjenta takich pozycji, aby segment, w którym zalega wydzielina, znajdował się prostopadle do podłoża. Dzięki sile ciążenia wydzielina ewakuuje się do coraz to dalszych odcinków i łatwiej jest ją pacjentowi wydalić. U pacjentki stosowano trzy rodzaje pozycji ułożeniowych (zdj. 2–4). Zdj. 2. Rozstrzenie w segmentach podstawowych przednich dolnego płata prawego. Ćwiczenie: pacjentka leży tyłem, łóżko od strony stóp podwyższone o 30 cm. Lekko zrotowana w lewo, oddychanie przeponowe Zdj. 3. Rozstrzenie w segmencie podstawowym bocznym dolnego płata prawego płuca. Ćwiczenie: chora leży na boku lewym, nogi podwyższone o 30 cm. Pod lewym bokiem umieszczono poduszkę. Pozycję drenażową połączono z głębokimi oddechami Zdj 4. Rozstrzenie oskrzeli w segmencie podstawowym tylnym. Ćwiczenie: pacjentka tułowiem sięga poza łóżko, opiera czoło o przedramiona na poduszce, a kończyny dolne spoczywają na łóżku Ułożenia drenażowe są szczególnie efektywne w działaniu w połączeniu z wibracjami i głębokimi oddechami. Najlepiej stosować je codziennie rano. Innym rodzajem drenażu jest drenaż autogenny. Należy przyjąć pozycję siedzącą na krześle z rękoma opartymi na stole. Wykonanie: powolny wdech przez nos, zwiększać stopniowo głębokość wdechu, oddech krótko zatrzymać, wydech bez wysiłku, dopiero przy końcu fazy wydechu użyć mięśni wspomagających oddychanie, przy przedwczesnym zapadaniu się oskrzeli wydech robić przez tzw. hamulec wargowy lub przesłonić je otwartą dłonią, ćwiczenie powtórzyć kilka razy, powstrzymać kaszel jak najdłużej, wydzielinę delikatnie odchrząknąć. Ćwiczenie to jest wskazane przy drenażu grzbietowo-szczytowych okolic płuc. Nauka efektywnego kaszlu. Pacjentka wybiera pozycję, w której najłatwiej jest jej wykonać odruch kaszlu. W tejże pozycji pacjentka musi kaszleć tak, aby doszło do całkowitego oderwania wydzieliny ze światła oskrzeli i jej wydalenia. Kaszel, w którym dochodzi do oderwania wydzieliny i jej wydalenia, nazywa się kaszlem skutecznym, inaczej efektywnym. Gdy pacjentka dobierze odpowiednią dla niej pozycję, wykonuje głęboki wdech, a następnie wydech przez otwarte usta składający się z kilku etapów krótkiego kaszlu – pokaszliwanie na wydechu. Czynność powoduje szybkie zmiany ciśnienia powietrza w oskrzelach przenoszące się na ich ściany i wprawiające je w drgania. Dzięki temu zjawisku wydzielina przesuwa się po kolei w kierunku tchawicy i jamy ustnej. Ażeby wywołać efekt, jaki opisano wyżej, dobrym sposobem jest wykonanie głębokiego wdechu nosem i głębokiego wydechu ustami, wymawiając w tym czasie „r-r-r”. Tak zwany dźwięczny wydech to ćwiczenie polegające na powtarzaniu głosek syczących (sz-sz-sz) lub głosek wybuchowych (p-p-p, t-t-t, k-k-k), brzęczeniu (m-m-m). Masaż klasyczny. Podobnie jak w przypadku naświetlania, masaż ma na celu rozluźnienie napięcia mięśniowego, poprawę krążenia, zahartowanie organizmu, szybszą odnowę rezerw energetycznych. Ułatwia także wykrztuszanie wydzieliny. Stosowano: głaskanie i drążenie palcami w przestrzeniach międzyżebrowych, chwyty podciągające skórę lub rolowanie skóry, masowanie miejsc sąsiadujących (np. kark, brzuch, bark). Rys. 1. Schemat efektywnego kaszlu Masaż wykonywano co drugi dzień, 3 razy w tygodniu, po ok. 15 minut, w sumie do 10 zabiegów. Zdj. 5. Głaskanie Na zdjęciu 6 przedstawiono zabieg umożliwiający pogłębienie oddechu. Fałd skóry na klatce piersiowej, głównie na dolnej krawędzi żeber, należy chwycić pionowo i ostrożnie pociągnąć w kierunku głowy. Zadanie dla pacjenta: tak oddychać, aby fałd skóry... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! Sprawdź StockPhotoPro/ AdobeStock Opublikowano: 20:39Aktualizacja: 10:36 Niedodma to określenie opisujące stan, w którym dochodzi do wyłączenia płuca lub jego fragmentu z wymiany gazowej, w wyniku czynników wewnętrznych lub zewnętrznych. To częsty problem na salach operacyjnych oraz u osób z nowotworami lub stanami zapalnymi dróg oddechowych. Niedodma: rodzajeNiedodma płuc: przyczynyNiedodma płuc: objawyZmiany niedodmowe płuc: leczenieRehabilitacja przy niedoodmie płuc Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Ewelina Stefanowicz lekarz Niedodma płuc może przybrać kształt okrągły lub występować w postaci zacienień linijnych na obrazie rentgenowskim, co nazywa się niedodmą płytkową. W leczeniu schorzenia skupia się na odnalezieniu przyczyny oraz rehabilitacji oddechowej redukującej obszar niedodmy. Niedodma: rodzaje Niedodma (collapse, atelectasis) to stan zmniejszenia upowietrznienia płuc wraz ze zmniejszeniem objętości całego płuca lub jego części. Zmianę diagnozuje się dzięki badaniom obrazowym – rentgenowi i tomografii komputerowej. Płuco objęte niedodmą nie funkcjonuje prawidłowo. Niedodma w RTG może przybierać różne formy. Wyróżnia się dwa rodzaje niedodmy płuc widoczne w obrazie rentgenowskim: niedodmę płytkową – jest ona jednym z przykładów zacienienia linijnego nieprzegrodowego. Płytki niedodmowe są najczęstszymi zmianami u podstawy płuc. Taki objaw nazywany jest linią Fleischera. Płytka niedodmy w polu dolnym płuca lewego lub prawego może świadczyć o wadliwej czynności przepony, przejściowych problemach z odruchem kaszlowym występującym po operacji; niedodmę okrągłą – daje cień okrągły na RTG, utrzymuje się przez dłuższy czas. W bliższym od niedodmy obszarze płuca pojawia się tzw. ogon komety, czyli widoczne naczynia i oskrzele zaopatrujące zmianę. Występuje w takim kształcie w azbestozie. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Naturell Ester-C® PLUS 100 tabletek 57,00 zł Odporność Naturell Immuno Hot, 10 saszetek 14,29 zł Odporność, Good Aging, Energia, Trawienie, Beauty Wimin Zestaw z lepszym metabolizmem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność WIMIN Odporność, 30 kaps. 59,00 zł Zdrowie umysłu, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z głębokim skupieniem, 30 saszetek 139,00 zł Niedodma płuc: przyczyny Najczęstszą przyczyną powstawania niedodmy płuc jest wtórne utrudnione przedostawanie się powietrza przez oskrzela, czyli inaczej niedodma obturacyjna. Może być spowodowana zaleganiem wydzieliny śluzowej związanej z zapaleniem, ciałem obcym czy nowotworami znajdującymi się w jego wnętrzu. Oskrzele może być również uciskane od zewnątrz przez guzy śródpiersia, płyn znajdujący się w opłucnej, powiększone węzły chłonne – określa się wtedy to schorzenie jako niedodmę z ucisku. Inną przyczyną może być zatorowość płucna. Do przyczyn pierwotnych niedodmy należy niedobór surfaktantu, tj. substancji zapobiegającej zapadaniu i sklejaniu się pęcherzyków płucnych. Najczęściej występuje u noworodków oraz dorosłych z ciężką niewydolnością oddechową. Niedodma występuje często u pacjentów wentylowanych mechanicznie na oddziale intensywnej terapii oraz u osób znieczulanych ogólnie podczas operacji. Jeśli stanem patologicznym objęty jest niewielki fragment płuca, dolegliwości mogą się nie pojawić. Objawy związane z niedodmą obejmują trudności w oddychaniu (płytki i przyspieszony oddech), duszność, kaszel, przyspieszoną akcję serca. W zaawansowanych przypadkach może pojawić się sinica związana z niedostatecznym dostarczaniem tlenu do tkanek ciała. W badaniu przedmiotowym u pacjenta cierpiącego na niedodmę którejś z części płuc lekarz stwierdza asymetryczną ruchomość klatki piersiowej, osłabioną po stronie występowania nieupowietrznionej tkanki. Przy opukiwaniu stwierdza się stłumienie. Drżenie głosowe może być zwiększone lub zmniejszone, w zależności od rodzaju niedodmy. Podczas badania osłuchowego stetoskopem lekarz stwierdza ściszenie szmeru. Zobacz także Zmiany niedodmowe płuc: leczenie Wdrożenie odpowiedniej terapii niedodmy płuc zależy od przyczyny, która ją wywołała. W przypadku zmian zapalnych zwykle konieczna jest antybiotykoterapia. Kiedy powodem wystąpienia niedodmy jest guz nowotworowy, należy zastosować leczenie chirurgiczne lub radioterapię, która usunie przeszkodę, czasami wraz z częścią miąższu płuca. Ciało obce usuwa się za pomocą bronchofiberoskopu. W przypadku dużego nasilenia objawów stosuje się również leczenie objawowe, którego głównym zadaniem jest wyrównywanie parametrów oddechowych – podanie tlenu, respiratoroterapia. W schorzeniach powodujących obturację dróg oddechowych do terapii włącza się preparaty rozszerzające oskrzela i zmniejszające produkcję wydzieliny lub ułatwiające jej wykrztuszanie. Rehabilitacja przy niedoodmie płuc Istnieją sposoby przeciwdziałania niedodmie, polegające na wykonywaniu regularnych ćwiczeń samodzielnie przez pacjenta i z pomocą fizjoterapeuty. Dzięki nim zwiększa się objętość płuc, a pacjent odczuwa mniej objawów związanych z układem oddechowym. Dowiedziono naukową skuteczność takiej formy terapii. Podstawowym ćwiczeniem stosowanym w niedodmie jest pogłębione oddychanie, czyli zwiększanie objętości wydychanego i wdychanego powietrza. Wykonuje się je w różnych pozycjach ciała i z użyciem różnych mięśni oddechowych. Stosuje się także ćwiczenia z użyciem przedmiotów oporowych, wydechy przy „zasznurowanych” ustach. U osób wyniszczonych, z osłabieniem mięśni oddechowych, stosuje się trening tychże mięśni. Bibliografia Przytrzymaji odkryj Pirożyński M., Niedodma: patofizjologia i objawy, „Postępy Nauk Medycznych” 2009, nr 8, s. 610-613. Szczeklik A., Interna Szczeklika. Medycyna Praktyczna, Kraków 2018. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. lek. Ewelina Stefanowicz Lekarka stażystka, absolwentka Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Mam za sobą wiele miesięcy praktyk w licznych trójmiejskich szpitalach. Interesuję się funkcjonowaniem ludzkiego organizmu zarówno od jego fizycznej, jak i psychicznej strony Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy

drobnoguzkowe zmiany w płucach objawy