czy ktoś sprawdza przypisy w pracy licencjackiej

Dla każdej pary dokumentów dokonywane jest dokładne porównanie treści w celu znalezienia pasaży. Dostęp do pracy dyplomowej i efektów jej badania ma promotor pracy. To od jego decyzji zależy czy praca nie zostanie dopuszczona do obrony jako plagiat. JSA jedynie wspiera promotora w tej kwestii, nie wyręcza. Ceny prac licencjackich z gwarancją antyplagiatową zaczynają się od pułapu 600-800 zł za pracę - cena ta dotyczy prac bardzo małych, na 15-25 stron. Prace licencjackie o większej objętości są wyraźnie droższe. Można przyjąć, że dobra cena pracy licencjackiej objętości przykładowo 30-40 stron to koszt rzędu od 1100 zł do Wstęp zapewnia czytelnikowi kontekst oraz podstawowe informacje na temat badania, ułatwiając zrozumienie pracy. Wskazuje na używane metody, zakres badań oraz główne założenia. W pracy doktorskiej czy magisterskiej ten kontekst może być bardziej rozbudowany i szczegółowy niż w pracy licencjackiej. Uwydatnienie znaczenia badania. Pamiętaj, że temat pracy licencjackiej może zaproponować Ci również promotor. Na wielu uczelniach proponowane są tematy prac, co jest znacznym ułatwieniem dla studentów. Niemniej jednak, jeśli masz inny pomysł na swoje dzieło, możesz przedstawić promotorowi zagadnienie, które chcesz opracować, a po jego akceptacji bez cienia Chcesz – sprawdzaj swoją pracę w dowolnym systemie. Stanowisko Magistra na 5 jest jednoznaczne: NIE POLECAMY ŻADNEGO SYSTEMU. Twoja praca zostanie sprawdzona przez uczelnię i tylko pod ten raport należy poprawiać pracę. Cierpliwie zaczekaj na wynik Jednolitego Systemu Antyplagiatowego i dopiero wtedy poprawiaj. Kiedy w latach 80. ktoś chciał wkleić do swojej pracy kilkanaście stron opracowania innego autora, nie było to takie łatwe jak dziś. Najpierw musiał iść do biblioteki (tak – do biblioteki, przecież komputerów wtedy nie było 😊), znaleźć podobną pracę, a następnie przepisać ręcznie na maszynie te kilkanaście stron. perhatikan gambar berikut luas daerah yang diarsir adalah. CYTATY. Przypisy wstawiamy ZAWSZE po cytatach. Wstawiamy je także wtedy, gdy nie cytujemy dosłownie, ale streszczamy cudze poglądy własnymi słowami. Streszczanie jest wskazane – oszczędza miejsce i pokazuje, że student angażuje się intelektualnie, a nie tylko klika Kopiuj/Wklej. Jednak zawsze trzeba pamiętać o przypisie, inaczej powstanie wrażanie, że przywłaszczamy sobie cudze poglądy (plagiat). WYDARZENIA HISTORYCZNE. Musimy wstawić przypis po każdym fakcie historycznym. Na przykład po zdaniu: Rewolucja lutowa rozpoczęła się od strajku robotników z Zakładów Putiłowskich w Piotrogrodzie¹. ¹G. Katkov, Russia, 1917. The February Revolution., London 1967, s. 14. Przecież nie byliśmy naocznymi świadkami tego wydarzenia, prawda? Zaczerpnęliśmy wiedzę o nim ze źródła i mamy obowiązek podać je w przypisie, żeby każdy mógł do niego sięgnąć i zweryfikować tę informację. Jeśli opisujemy więcej wydarzeń z jednego źródła, to możemy przypis wstawić na końcu akapitu. FAKTY, INFORMACJE. Na przykład zdanie: Ponad połowa mieszkańców Zimbabwe pragnie demokratycznych przemian. Takie stwierdzenie należy podeprzeć jakąś statystyką, wynikami badań itp. Inaczej będzie to tylko odzwierciedlenie pobożnych życzeń autora pracy, a nie autentycznych nastrojów obywateli Zimbabwe. CUDZE IDEE. Na przykład po zdaniu: Powyższy fragment Pana Tadeusza zdradza wyraźny wpływ Eneidy Wergiliusza. Zapewne przeczytaliśmy o tym w jakiejś książce. A nawet jeśli sami doszliśmy do tego wniosku, to i tak obowiązuje nas przypis, ponieważ ktoś wcześniej też już o tym pomyślał, a każda idea zawsze należy do tego badacza, który pierwszy wpadł na dany pomysł, dlatego musimy odnotować jego nazwisko i tytuł jego publikacji w przypisie. Patrz: jak uniknąć plagiatu. KOMENTARZE. Ilekroć musimy zamieścić w pracy informację ważną, która jednak w żaden sposób nie daje się wpleść do tekstu głównego bez naruszania ciągłości wypowiedzi. Takie „nawiasem mówiąc”. Na przykład przypis nr 2 w poniższym tekście: Podobnie Grupa Wyższego Szczebla ds. Proliferacji w trzyetapowym, dwuletnim postępowaniu ustaliła w 1996 r., że jedynie uzupełnienie środków politycznych instrumentami wojskowymi, takimi jak system poszerzonej obrony powietrznej (EAD/TMD²), może zagwarantować bezpieczeństwo Sojuszu przed atakami ze strony rakiet uzbrojonych w BMR³. Również… ² Chodzi tu o system poszerzonej obrony powietrznej (Extended Air Defence, EAD), który pełniłby rolę obrony przeciwrakietowej teatru działań (Theater Missile Defence, TMD). ³ Ashton B. Carter, David B. Omand, Countering the proliferation risks: Adapting the Alliance to the new security environment, “NATO Review”, Vol. 44, No. 5 (Sept. 1996), dostęp: r., s. 10-15. UWAGA. Z komentarzami w przypisach nie należy przesadzać. Jeśli komentarze w przypisach zajmują już 1/3 strony, to należy się zastanowić, czy omawianym kwestiom nie poświęcić osobnego rozdziału. Jeśli w przypisach wyjaśniamy kwestie terminologiczne, to warto rozważyć napisanie wprowadzenia do rozdziału. W takim wprowadzeniu można wyjaśnić wszystkie ważne terminy, które pochodzą z innych dziedzin lub są na tyle nowe, że czytelnicy mogą ich nie znać. NIGDY nie wyjaśniamy terminów podstawowych. Dlaczego przypisy w pracy licencjackiej i magisterskiej są tak istotne? Przede dzięki nim nie popełniasz plagiatu – pamiętaj, że oznaczone źródła to legalne źródła, a kradzież intelektualna to poważne przestępstwo. Oczywiście, zbyt duża ilość cytatów nie jest dobrze widziana, zwłaszcza jeśli nie są one opatrzone analizą, wnioskami lub opinią. Pozostaje jednak bardzo istotna kwestia: jak robić przypisy? Sprawdź artykuł i pozbądź się wątpliwości! Zanim przejdziemy do tego, jak zrobić przypisy, warto zapoznać się z ustawą o prawach autorskich i prawach pokrewnych. To na jej podstawie możliwe jest cytowanie w pracach dyplomowych, co potwierdza treść artykułu 29: Wolno przytaczać w utworach stanowiących samoistną całość urywki rozpowszechnionych utworów lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym wyjaśnianiem, analizą krytyczną, nauczaniem lub prawami gatunku twórczości (Źródło: Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Art. 29, Dz. U. 1994 Nr 24 poz. 83). W ten sposób zapoznałeś się już z pierwszym sposobem na to, jak można wprowadzić przypisy w pracy. Jeśli chodzi o przypisy w pracy licencjackiej oraz przypisy w pracy magisterskiej, należy pamiętać o tym, że muszą one być prowadzone konsekwentnie. Zasadą jest, że w tekstach dyplomowych stosuje się przypisy dolne, które oznacza się cyfrą. Ale kwestia tego, czy wybierzesz przypisy harwardzkie, czy będziesz pisał całe imię, czy tylko inicjał, jest już po Twojej stronie. Pamiętaj jednak, że uczelnie zwykle mają określony sposób tworzenia przypisów, dlatego w tej kwestii najważniejsze są wytyczne promotora. Kiedy zrobić przypisy w pracy dyplomowej? Kiedy musisz dodać przypisy podczas pisania prac licencjackich? W momencie, kiedy cytujesz fragment innego tekstu, wstawiasz do dokumentu grafikę lub zdjęcie, a także zawsze wtedy, kiedy w swojej opinii, analizie oraz wnioskach odwołujesz się do innego autora. Niepoprawnym jest, aby przypisy dolne nie miały związku z danym tematem, nie mogą one też być niekompletne lub niejasne. Najprościej mówiąc, chodzi o to, aby użycie przypisu było uzasadnione – jeśli w pracy badasz twórczość danego pisarza i korzystasz z artykułu, który wskazuje na coś, co potwierdza Twój tok myślenia, nie musisz od razu cytować go w całości (zwłaszcza, jeśli wcześniej jego fragmenty pojawiły się w tekście), a po prostu wstawić tam przypis, który wzbogaci Twoją argumentację. Przydatne będą też przypisy harwardzkie, które podaje się bezpośrednio w tekście. Pamiętaj również, że źródła internetowe muszą także zostać udokumentowane w formie przypisów, w innym przypadku popełnisz plagiat. Jak pisać literaturę w pracy licencjackiej? Jak już zostało wcześniej wspomniane, przypisy w pracy licencjackiej oraz przypisy w pracy magisterskiej znacząco pomogą Ci stworzyć końcową bibliografię. Muszą one jednak być dobrze zrobione – wtedy stworzenie bibliografii będzie naprawdę proste. Jedyną różnicą jest to, że w literaturze końcowej najpierw wpisuje się nazwisko autora, a potem jego inicjał. Nie należy tam również wpisywać numerów stron. Wystarczą więc drobne zmiany, aby z przypisów dolnych otrzymać potrzebną listę. Kiedy już będziesz miał kompletny spis książek, artykuł oraz innych źródeł, będzie trzeba ułożyć je alfabetycznie. Tutaj z pomocą z pewnością przyjdą różne opcje w edytorach tekstów, dzięki którym łatwo i przyjemnie stworzysz uporządkowaną oraz ujednoliconą bibliografię, którą następnie umieścisz na końcu Twojej pracy dyplomowej. Dla wielu osób będzie to najprzyjemniejszy etap pisania, ponieważ oznacza on skończenie wszystkich w pracy dyplomowej muszą być przypisy? Wiesz już, jak zrobić przypisy i kiedy je stosować. Jeśli zastanawiasz się, czy możesz je ominąć, odpowiedź jest jedna: nie, są one obowiązkowe. Nie chcesz przecież zostać posądzonym o plagiat. Staraj się też wprowadzać przypisy dolne na bieżąco, aby niczego nie pominąć. Jeśli jednak masz problem z ich tworzeniem oraz redakcją, możesz skorzystać z usług naszych profesjonalnych redaktorów z Oferujemy korzystne ceny, które nie obciążą zbytnio studenckiej kieszeni. Zdecydowanie warto pamiętać o takich usługach – nigdy nie wiadomo, kiedy się przydadzą! W razie jakichkolwiek wątpliwości, pytań prosimy o kontakt. Serwis gwarantuje każdemu swojemu Klientowi całkowitą anonimowość. Materiały, które pomagamy przygotować mogą być użyte wyłącznie w sposób nie naruszający przepisów Prawa Autorskiego oraz KK. Oferowana pomoc w pisaniu prac ma na celu usprawnienie postępowania i rozwoju edukacyjnego Klienta i jest w pełni zgodna z polskimi przepisami prawa. Serwis nie odpowiada za dalsze użytkowanie i sposób wykorzystania opracowanych materiałów. Prawidłowe przygotowanie przypisów i bibliografii to niewątpliwie jeden z najważniejszych, ale i najtrudniejszych elementów pracy nad tekstem naukowym, od którego w dużej mierze zależy wizerunek publikacji. Poniżej znajdziesz kilka porad, które – mamy nadzieję – rozwieją wszelkie wątpliwości na temat tego, jak prawidłowo przygotować przypisy i bibliografię w pracy naukowej. I. PRZYPISY Przypisy to nieodłączny element różnych rodzajów publikacji, służący uściśleniu pewnych zawartych w dziele informacji, ułatwiający (a niekiedy wręcz umożliwiający!) zrozumienie treści i rozszerzający omawianą problematykę. W związku z tym, iż przypisy, będące ukłonem w stronę czytelnika i jego zainteresowań, odgrywają tak istotną rolę w tekście (zwłaszcza w pracy naukowej), należy tworzyć je starannie i precyzyjnie, by odsyłały do odpowiednich pozycji bibliograficznych, konkretnych autorów i właściwych interpretacji. Ze względu na charakter przypisów wyróżnia się przypisy słownikowe: objaśnienia sformułowań archaicznych, gwarowych i obcojęzycznych, rzeczowe: poszerzające wiedzę o postaciach literackich, nazwach własnych czy terminach specjalistycznych, bibliograficzne dokumentujące wykorzystane pozycje autorskie oraz informacyjne mające na celu objaśnienie zastosowanych oznaczeń i rozwiązań. 1. Przypisy słownikowe Przypisy słownikowe powinny zawierać informację o pochodzeniu danego słowa, np. ang., wł., gwar., oraz jego definicję: dokładne tłumaczenie lub peryfrazę, omówienie. Objaśniany element językowy powinien być podany w formie podstawowej (mianownik liczby pojedynczej, bezokolicznik itp.). PRZYKŁAD przypis słownikowy 2. Przypisy rzeczowe Przypisy rzeczowe dotyczące konkretnych pojęć, osób czy miejsc ułatwiają odbiorcy zrozumienie treści i – nierzadko jako uwagi luźno powiązane z tekstem głównym – poszerzają zawarty w dziele kontekst. PRZYKŁAD przypis rzeczowy 3. Przypisy informacyjne Przypisy informacyjne uzasadniają zastosowane w dziele rozwiązania edytorskie, rozwijają użyte skróty, symbole, informują o określonych dodatkach w publikacji, dzięki czemu ułatwiają czytelnikowi odbiór dzieła. PRZYKŁAD przypis informacyjny 4. Przypisy bibliograficzne Przypisy bibliograficzne, zdecydowanie najczęstsze w pracach naukowych, dostarczają informacji o materiałach wykorzystanych w publikacji i – pośrednio – przeciwdziałają praktykom plagiatowym. Tego rodzaju uzupełnienia powinny zawierać informacje o autorze książki, tytule (przytoczonym w wersji oryginalnej lub transkrybowanej), tłumaczu, redaktorze, wydawnictwie, miejscu i dacie wydania. Ponadto ważne jest, aby opis bibliograficzny, przytaczany w pracy po raz pierwszy, był pełny, natomiast w dalszej części – skrócony. Do tego celu stosuje się następującą terminologię: tamże (łac. ibidem), gdy autor odnosi się do dzieła wymienionego bezpośrednio w poprzedzającym go przypisie, dz. cyt. (łac. op. cit.), gdy autor odnosi się do dzieła już przywołanego (w tej sytuacji konieczne jest powtórzenie początkowych elementów opisu – najczęściej nazwiska autora i początkowych słów tytułu, zakończonych wielokropkiem), tenże, taż (łac. idem, eadem), gdy autor w jednym przypisie wymienia bezpośrednio po sobie kilka publikacji tego samego twórcy. PRZYKŁAD 5. Odnośniki do przypisów Przypis jest połączony z tekstem głównym za pomocą odnośnika (cyfry arabskiej, gwiazdki lub małej litery alfabetu). Dzięki temu zachowana jest czytelność i przejrzystość kompozycji. Odnośnik umieszcza się bezpośrednio (bez spacji) za wybranym elementem: słowem, frazą czy wyrażeniem, a przed następującym po nim znakiem interpunkcyjnym. (Umieszczanie odnośnika przypisu za kropką zamiast przed jest jednym z najczęściej spotykanych błędów edytorskich). Od tej reguły jest jednak kilka wyjątków. Odnośnik stawia się po następujących znakach interpunkcyjnych: cudzysłów – z pominięciem sytuacji, gdy wyjaśniane jest pojedyncze słowo będące częścią cytatu, nawias – jw., znak zapytania, wykrzyknik, wielokropek. Odnośnik (indeks górny) formatuje się podobnie jak tekst główny, bez wyróżnień (pogrubienia, pochylenia itp.). Z kolei numeracja przypisów powinna być ciągła w obrębie poszczególnych rozdziałów. Przypisy najczęściej umieszcza się na dole stron, na których występują poszczególne odnośniki, rzadziej – na końcu rozdziałów lub całej publikacji. Są składane takim samym krojem jak tekst główny, jednakże stosuje się mniejszy stopień pisma (o jeden lub dwa punkty). Dzięki temu od razu widać, która część stanowi materiał uzupełniający, a to sprzyja przejrzystości tekstu. 6. Przypisy harwardzkie (system NAZWISKO – ROK) W pracach naukowych coraz częściej wykorzystywane są tzw. harwardzkie odwołania bibliograficzne, będące bezpośrednią wskazówką dotyczącą źródła w tekście głównym, podawaną w nawiasie kwadratowym lub okrągłym. Przypis harwardzki zawiera informację o autorze, dacie wydania dzieła i – ewentualnie – numerze strony. W związku z tym niezbędnym elementem tego rodzaju zapisu jest bibliografia zawierająca szczegółowe informacje o poszczególnych pozycjach książkowych, czasopiśmiennych i internetowych. PRZYKŁAD przypis harwardzki II. BIBLIOGRAFIA Bibliografia – uporządkowany, niezbędny element prac naukowych – zawiera wykaz (najczęściej alfabetyczny, czasem chronologiczny) wykorzystanych w tekście źródeł (książek, artykułów, publikacji elektronicznych itp.), umożliwia weryfikację zawartych treści, odsyła do podobnych materiałów i wybitnych znawców problematyki. Ponadto – solidnie przygotowana – świadczy o trudzie włożonym w opracowanie danego dzieła, chęci zgłębienia określonego tematu i rzetelnej wiedzy autora. 1. Elementy opisu bibliograficznego Ważne jest zatem, aby wykaz tekstów źródłowych zawierał kompletne informacje na temat danej publikacji i tym samym umożliwiał czytelnikowi swobodne dotarcie do interesującej go pozycji związanej z konkretną problematyką. W związku z tym w skład pełnego opisu bibliograficznego wchodzą następujące elementy: autor, tytuł, współtwórcy, numer wydania, numer tomu/części, wydawca, miejsce i rok wydania. Autor Najczęściej podaje się nazwisko i inicjał lub inicjały imienia (po lub przed nazwiskiem). W przypadku, gdy praca ma charakter zbiorowy, pomija się ten element i zaczyna od tytułu (niekiedy w takiej sytuacji pierwszym elementem jest nazwisko redaktora z oznaczeniem red.). Tytuł Należy go podawać w formie oryginalnej lub transkrybowanej, w pełnym brzmieniu. W przypadku tytułów w językach obcych można podawać również tłumaczenie (w nawiasie kwadratowym) i odwrotnie – przy tłumaczeniach dopuszczalne jest zamieszczanie tytułu oryginału. Współtwórcy Można tu zaliczyć przede wszystkim redaktora i tłumacza wraz z odpowiednim oznaczeniem, np. red., red. nauk., oprac., tłum., przeł. itp. W publikacjach obcojęzycznych stosuje się skróty właściwe dla danego języka, np. ed., hrsg. itp. Numer wydania Zapisuje się go cyframi arabskimi bez kropek. Wydania pierwszego nie trzeba opatrywać adnotacją. Numer tomu/części Podawany jest za pomocą cyfr arabskich bez kropek po skrócie t. (= tom) lub cz. (= część). W publikacjach obcojęzycznych stosuje się oznaczenia właściwe dla danego języka. Wydawca W nazwach wydawców dopuszczalne jest stosowanie skrótów (Wyd. Primum Verbum) lub powszechnie stosowanych skrótowców (np. PiW = Państwowy Instytut Wydawniczy). W przypadku braku wydawcy należy stosować oznaczenie [ (= bez wydawcy). Miejsce wydania W przypadku, gdy w publikacji występuje kilka miejsc wydania, to można albo podać tylko pierwsze z nich, albo wszystkie, oddzielając je półpauzą bez spacji. W przypadku braku miejsca wydania należy stosować oznaczenie [ (= bez miejsca). Rok wydania Zapisywany jest cyframi arabskimi. W przypadku niemożności ustalenia roku wydania należy stosować oznaczenie [ (= bez roku). W opisie przekładu można zawrzeć również rok wydania oryginału. A. Wzór opisu bibliograficznego książki AUTOR + TYTUŁ + (EW.) WSPÓŁTWÓRCY + (EW.) NUMER WYDANIA + (EW.) NUMER TOMU/CZĘŚCI + WYDAWCA + MIEJSCE I ROK WYDANIA PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego książki B. Wzór opisu bibliograficznego pracy zbiorowej TYTUŁ + REDAKTOR + (EW.) WSPÓŁTWÓRCY + (EW.) NUMER WYDANIA + (EW.) NUMER TOMU/CZĘŚCI + WYDAWCA + MIEJSCE I ROK WYDANIA PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego pracy zbiorowej Współcześnie w praktyce wydawniczej stosuje się często także zapis rozpoczynający się od nazwiska redaktora, np. Habrajska G. (red.), Komunikatywizm – przyszłość nauki XXI wieku, Wyd. Primum Verbum, Łódź 2016. C. Wzór opisu bibliograficznego rozdziału w pracy zbiorowej AUTOR ROZDZIAŁU + TYTUŁ ROZDZIAŁU, [W:] TYTUŁ + REDAKTOR + EW. WSPÓŁTWÓRCY + EW. NUMER WYDANIA + EW. NUMER TOMU/CZĘŚCI, WYDAWCA, MIEJSCE I ROK WYDANIA + NUMERY STRON PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego fragmentu pracy zbiorowej D. Wzór opisu bibliograficznego artykułu w czasopiśmie AUTOR ARTYKUŁU + TYTUŁ ARTYKUŁU + „NAZWA CZASOPISMA” I ROK WYDANIA, NUMER/TOM PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego artykułu w czasopiśmie E. Wzór opisu bibliograficznego dokumentu elektronicznego AUTOR + TYTUŁ (ew. współtwórcy, numer wydania, numer tomu/części, wydawca, miejsce i rok wydania – w zależności od rodzaju publikacji internetowej i danych, którymi dysponujemy) + ADRES + (data dostępu, poprzedzona słowem dostęp) PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego dokumentu elektronicznego Ważne jest, aby bibliografia była jednolita i spójna, by ułatwiała czytelnikowi odnalezienie i prawidłowe odczytanie określonej pozycji. W związku z tym warto stosować konsekwentnie te same wyróżnienia i interpunkcję. Opracowując tekst, skorzystano z publikacji: A. Wolański, Edycja tekstów, PWN, Warszawa 2008. Być może przydatne dla Ciebie będą także wpisy: Jak sformatować pracę dyplomową? Jak przygotować wstęp i zakończenie pracy dyplomowej?

czy ktoś sprawdza przypisy w pracy licencjackiej